„Smok rzeszowski” Wojciech Ulman

Niedaleko Rzeszowa, w rzece Czarnej, dawno temu mieszkał sobie smok. Szpetny, zielony, z językiem jak lasso, którym łapał zwierzęta i zjadał zmiażdżając zębiskami. Nie dość, że polował na dzikie zwierzęta to i most mu się zdarzyło zniszczyć, a i kurami, kozami i innymi gospodarskimi zwierzętami nie pogardził. Wszyscy strasznie się go bali, ale pewien sołtys stwierdził, że trzeba jednak zrobić z jaszczurem porządek. Zrobili wilczy dół. Ale smok był sprytny i wyczuwszy zasadzkę, uciekł. Rozłościli się chłopi na ten widok i pognali za gadem czym prędzej. Ten jednak puścił na nich gaz okrutnie śmierdzący, od którego od razu można było się pochorować. Acha, i wiecie to był ten gaz no… eee… spod ogona, czyli po prostu smoczy bąk. Chłopi podjęli druga próbę pozbycia się smoka i wpuścili siarkowy gaz do jamy, w której się ten ukrył. Niestety, smok wylazł drugą stroną wprost ze studni na rzeszowskim rynku, który podpalił, a następnie z niego uciekł. Kiedy rzeszowianie sprawdzili dokąd idzie tunel, który wykopał smok, ze studni doszli aż nad rzekę Czarną. Co się stało ze smokiem? Nie wiadomo, może poszedł do Krakowa…

Miałam już nic nie kupować. Nic a nic. Trzymać się ściśle wypunktowanego planu zakupów książkowych, którego punkt pierwszy mówił o tym, że najpierw musimy z Mimi przeczytać to co mamy, a potem dopiero zakupić pozycję, których wybranie będzie wymagało głębokiego namysłu. No, ale jak zobaczyłam książeczkę o smoku rzeszowskim, a ojciec dziecięcia mego właśnie z podkarpackiego pochodzi to kupić musiałam. 

Książka skierowana jest do starszego dziecka, bo jest dosyć długa. Tekst rymowany, trochę śmieszny, trochę ironicznie odmalowujący polskie przywary, wypełnia prawie całe kartki. Ilustracji mało, takie jakby kredka rysowane. Akcja za to pędzi jak szalona co sprawiało, że i ja przyspieszałam czytając, aż mnie Mimi uspokajała. 

Pomimo tego, że za żadnym razem nie przeczytałyśmy tej książeczki od deski do deski (jednak Mimi jest za mała na takie długie teksty) to po kilku przeczytaniach już miałyśmy opanowane co i jak. Mimi przypadła do gustu historia o smoku, bo ona sama uważa się na przemian za małą dziewczynkę, pirata Haka i smoka właśnie i (zbyt) często się jej domagała.

Ja do tej historii podchodzę z pewną rezerwą. Jest napisana w takim lekko prześmiewczym, „legendowym” stylu, a ja nie przepadam za takimi opowieściami. No, ale humor typu bąk, czy hak w tyłku wbity, trafił w dziesiątkę jeśli chodzi o Mimi. 

Czy istnieje legenda o smoku rzeszowskim? Nie mam pojęcia. Za to od teraz będzie ona częścią naszej domowej polsko-brytyjsko-światowej, totalnie zmiksowanej, mitologii.

Pozdrawiamy,

Mała Mimi i kura Mania.

Książeczka wpasowała nam się w ramy wyzwania GRA W KOLORY.