"Eleonora i Park" Rainbow Rowell

Był sobie chłopak i była dziewczyna…

Chłopak ma na imię Park, jest pół-Azjatą, zawsze ubiera się na czarno. Lubi ostrą muzykę i komiksy. Dzięki znajomości z Tiną, dawną dziewczyną, popularną w szkole, mimo tego, że odstaje dano mu spokój i nikt się go nie czepia.

Eleonora to duża dziewczyna o płomiennorudych włosach. Nosi jakieś dziwaczne, męskie ciuchy, obwiązuje się apaszkami, obwiesza koralami i jest nowa w szkole. Nigdy się nie maluje, stara się nie rzucać w oczy (co przy jej wyglądzie jest niemożliwe). Staje się od razu obiektem drwin, głupawych zaczepek i okrutnych żartów.

Oboje są zupełnie różni w swojej odmienności, ale i tak ich przyszłość jest przesądzona. Przypadek? Przeznaczenie? Co to za różnica. Ważne, że w rezultacie łączy ich pierwsza, mocna, taka aż do utraty tchu i przygryzania warg, miłość. Miłość, której na przeszkodzie staje wszystko. Szkolna społeczność, trudna sytuacja rodzinna Eleonory, jak i przekonania rodziców Parka. Życie. Los. Wszystko.

Książek o miłości jest tyle, że samo wypisanie ich tytułów zajęło by ze trzy ludzkie życia. No jak nic. Każdy zna „Romeo i Julię”, klasyczną historię o miłości dwojga nastolatków, którym na przeszkodzie staje rodzina. A powieści Jane Austen? Nic tylko miłość i miłość. A siostry Bronte? Nie trzeba czytać, żeby znać. Nawet te wszystkie wampirze historie oprócz brokatowej grozy mówią o miłości. 

Co odróżnia „Eleonorę i Parka” od tych wszystkich książek o miłości? Nic. Nie oznacza to jednak, że nie jest to powieść wyjątkowa. 

Siłą tej historii nie jest opowieść o miłości między dwojgiem ludzi, która nie ma prawa się wydarzyć. Jej siłą jest klimat. Pełen wzruszenia, drżenia, dusznego zaparowania. Eleonora i Park dopiero odkrywają własną seksualność i uczuciowość, a to co odkrywają kroczek po kroczku sprawia, że brakuje im oddechu, a uczucie oszołomienia nie odstępuje ich na krok. To takie uczucie jak zapach rodzącej się wiosny, taki słodki, i duszny, i pełen wszystkiego. To takie uczucie jak ten pierwszy etap zakochania, kiedy nieprzytomny uśmiech nie schodzi Ci z warg, a na samą myśl, że może Ty i on(a), może razem, zaczynasz się radośnie śmiać i podskakiwać. Takie uczucie pełne niedowierzania, ale i pewności, kiedy serce bije tak mocno, że chyba zaraz przestanie, kiedy nerwy napięte są do granic wytrzymałości, a świat rzeczywisty staje się nierealnym.

To co sprawia, że powieść Rainbow Rowell nie wpada w cukierkowy kicz to sytuacja rodzinna Eleonory. Jej ojciec okazał się dupkiem, a ojczym, z którym mieszkają w malutkim domku ona, jej rodzeństwo i matka, okazał się jeszcze gorszym dupkiem, bo agresywnym, obleśnym i nieobliczalnym. Tchórzem, który podkreśla swoją ważność, wyżywając się na młodszych i słabszych. Żerującym na strachu swojej przybranej rodziny. Zatruwającym życie wszystkim dookoła. 

Poznanie Parka jest dla Eleonory jak drzwi do innego świata. Świat, w którym ludzie ładnie i czysto mieszkają, są mili i uprzejmi, mają kasety z muzyką i komiksy jakie tylko chcą. Nie mówiąc o szczoteczce do zębów (której Eleonora nie ma i o która boi się poprosić). Jest to świat, w którym też są konflikty, np. między Parkiem a jego ojcem, ale są one bardziej „cywilizowane”. To nie patologia, w której żyje Eleonora. 

Tłem dla miłości pary tytułowych bohaterów jest amerykańska szkoła, którą wszyscy znamy czy to z filmów czy z książek. Z jej podziałami na fajnych i popularnych, którzy niejako nią rządzą i na frajerów, odmieńców, outsiderów, którzy już od pierwszych dni są skreśleni. Czasem są tak beznadziejni, że daje się im spokój. Czasem ich inność działa na ich prześladowców jak płachta na byka, tak jak w przypadku Eleonory i drwiącej z niej Tiny. 

Książka składa się z krótkich rozdziałów pisanych na przemian z perspektywy Eleonory lub Parka. Daje nam to wgląd w ich uczucia, dodaje powieści dramatyzmu i akcji. Ja połknęłam te powieść w 3-4 godziny. Atmosferą przypomina mi trochę „Niezbędnik obserwatorów gwiazd” Matthew Quicka. Zakończenie nie przypadło mi do gustu, ale no cóż, inne być nie mogło. Cudowna książka, którą kupiłam pod wpływem opinii Olgi z Wielkiego Buka.

Polecam wszystkim entuzjastom miłości, outsiderom oraz tym, którzy zapomnieli jak to jest być młodym i zakochanym.

Pozdrawiam,

Kura Mania.