‘How Carrots Won the Trojan War. Curious (but True) Stories of Common Vegetables’ Rebecca Rupp

Nietypowy tytuł książki mówi wszystko. Otóż dostajemy dwadzieścia rozdziałów poświęconych warzywom spotykanym i zjadanym na co dzień. Wśród nich mamy i tytułową marchewkę i pomidora, ale również bakłażana, rzepę, buraki czy melony.

Każdy rozdział ma swoją ilustrowaną (zazwyczaj dowcipnie) stronę tytułową, na której znajdują się bardzo chwytliwe frazy, których wyjaśnienie znajdziemy w tekście. Weźmy na przykład kukurydzę. Rozdział jej poświęcony nazywa się ‘Corn Creates Vampire” z podtytułami takimi jak ‘A Peculiar Baby’s Rattle’ czy ‘Pudding With Grasshoppers’.  Potem jest jakiś zgrabny cytacik i reszta tekstu tak naszpikowana informacjami i ciekawostkami, że można od tego wszystkiego zgłupieć totalnie.  Ja musiałam sobie czytanie dawkować. Po przeczytaniu dwóch rozdziałów lekko oszołomiona nie byłam w stanie przyswajać nowych faktów, za to w spokoju sobie trawiłam to co właśnie przeczytałam.  Bywało, że zamiast spać to leżałam i myślałam o np. przedziwnych kolorach pomidorów, o tym, gdzie znaleźć przepis na pudding kukurydziany lub planowałam sobie jakie warzywa w tym roku posadzić (w doniczce, bo nie mam ogrodu). 

Ale, ale, nie bój żaby - tekst napisany jest bardzo przystępnie, dowcipnie i na tyle ciekawie, że odrzuciłam inne lektury w kąt pochłonięta poznawaniem niezwykłej historii niby zwykłych warzyw. Naprawdę, wciąga jak najlepszy kryminał, a przystępnie podana wiedza zapada w pamięć od razu. Nie wiem, czy znasz książki z serii o Strasznej Historii, która modna była w czasach mego dzieciństwa? Tam fakty historyczne podane były w czasem krwawej, czasem dziwacznej, ale zawsze dowcipnej formie tak, aby zapadła ona w chłonny umysł młodego czytelnika. W przypadku tej „warzywnej” książki jest podobnie. Oczywiście, że nie zapamiętałam ile witaminy A ma papryka, a ile seler naciowy, ale przeróżne dziwaczne fakty takie jak np. to, że amerykańscy pionierzy potrafili uwarzyć piwo z dyni to już zapamiętałam. Albo o indiańskiej legendzie o siedmiu żonach, których miłość do cebuli była większa niż do własnych mężów. Albo to, że pomidory, które mają być puszkowane to jakaś mega wytrzymały gatunek z grubą skórką i nazwany pomidorami kwadratowymi, których kształt jest przyjazny mechanicznej obróbce w fabryce. 

Jedynym minusem jest to, że widać od razu, że jest to książka amerykańskiej autorki skierowana głownie do amerykańskiego czytelnika. Są oczywiście odniesienia do innych krajów, szczególnie jeśli chodzi o historię udomowienia czy hodowli warzywa, ale większość informacji mówi jednak o USA (np. ilość spożywanych warzyw czy właśnie to jak sobie pionierzy radzili z hodowlą warzyw na nowo zasiedlonym amerykańskim kontynencie). Nie ujmuje to jednak tej pozycji uroku, ale momentami lekko razi.

Mam dwa ulubione rozdziały. Pierwszy z nich poświęcony jest burakom. Dlaczego? Bo ja kocham buraki. Na ciepło i na zimno. W zupie i pierogach. Buraczane kopytka i ciasta. Soki i przetwory. Omnomnomnom. A musze stwierdzić, ze smutkiem, że wielu ludzi nie lubi buraka za jego ziemisty posmak. Smutne, lecz prawdziwe. A ja nawet herbatę buraczaną piję (nie, nie jestem jakąś nawiedzoną miłośniczką natury, która sama warzy dziwne mieszanki z korzonków. Herbatę z buraka ma w swojej ofercie Twinings, czyli firma, która dostarcza herbatkę królowej angielskiej).

Drugi rozdział, który przypadł mi wyjątkowo do gustu to ten poświęcony melonom. Bardzo się ucieszyłam, kiedy przeczytałam, że arbuzy oprócz tego, że składają się w większej części z wody i cukru to również zawierają w sobie moc przeróżnych witamin i są naprawdę zdrowe i pożywne. Hell yeah!

Zresztą wszystkie rozdziały są ciekawe. Oprócz informacji o których już wspomniałam zawierają również pomarańczowe „ramki”, w którym umieszczone są przeróżne dodatkowe ciekawostki, które jedynie zahaczają o temat warzyw. Tak jak w rozdziale poświęconym kapuście, w którym dowiadujemy się, że jeden ze słynnych utworów Bacha inspirowany był folkową pieśnią o nazwie „Kapusta i rzepa”. Szał, nie? W ogóle pełno jest nawiązań do historii, literatury, muzyki, sztuki, świata zwierzęcego, jak i znanych osobistości.

To jednak z tych książek, które warto mieć na półce i wracać do niej w momentach nagłego napadu ciekawości czy podczas konsumpcji danego warzywa.  Bardzo się cieszę, że trafiłam na ‘How Carrots…’ w bibliotece w ramach jakiejś akcji kulinarnej i na pewno kiedyś nabędę swój własny egzemplarz. A potem znów będę czytać dlaczego tak często gotuje się groszek z miętą.

Acha, nie wiem jak odbierze tą książkę polski czytelnik, bo coraz gorzej orientuję się w dostępnym asortymencie w sklepach i możliwe, że część odmian warzyw opisywanych przez autorkę lub wspomnianych przepisów może być bardzo egzotyczna  dla czytelnika z Polski. Jak np. swe de, który jest mega popularny w Anglii i dodaje się go do większości dań zawierających warzywa. Autorka opisuje jego smak jako skrzyżowanie selera i kapusty. Dla mnie jest słodkawy.

Polecam wszystkim fanom warzyw, wegetarianom (tez byłam przez 9 lat!) oraz tym, którzy są ciekawi co ma wspólnego szpinak z perskimi kotami.

Pozdrawiam,

Kura Mania.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania GRA W KOLORY. Co prawda zczaiłam się, że książka ma pomarańczową okładkę dopiero po tym jak ja przeczytałam, ale zawsze.