‘George’s Marvellous Medicine’ Roald Dahl

Nie każda babcia jest miła, sympatyczna i częstuje domowym ciastem i herbatą z malinami. Zdarzają się też takie jak babcia George’a, a  powiedzieć o niej, że jest niemiła to nie powiedzieć nic. Jest wredną, wiecznie niezadowoloną, wyzłośliwiająca się wiedźmowatą staruchą. Dlatego, kiedy pewnej soboty George zostaje z babcią sam na sam w domu wpada mu do głowy pewien pomysł. A jakby tak babcię naprawić?

Wyprostować jej postawę, ruszyć ją z fotela, napełnić energią i wybielić zęby przy okazji? Ha, to byłoby dopiero świetnie! Dlatego George postanawia  podać babci specjalnie uwarzonego przez niego lekarstwo zamiast tego, które zazwyczaj staruszka zażywa.

Do gara poszło wszystko co tylko znalazł George w domu i szopie – pasta do zębów, perfumy, puder, szampon, lekarstwa dla zwierząt, olej, brązowa farba , klej, proszek do prania i całe mnóstwo innych rzeczy.

Lekarstwo okazało się prawdziwie cudowne! Co prawda nie zmieniło charakteru babci, ale dodało jej energii i niezwykłego wzrostu. Głowa babci przebiła nie tylko sufit w salonie, ale i dach domu! Zachwycony takim efektem George podał te cudowny specyfik kolejnym gospodarskim zwierzętom – kurom, krowom i owcom, na które lek podziałał zupełnie tak jak na babcię.

Tata chłopca był tak zachwycony efektami, że postanowił produkować ten syrop na skalę masową mając w perspektywie wielkie bogactwo.

Czy jednak George zapamiętał wszystkie składniki, które wrzucił do garnka? Czy uda mu się odtworzyć szaloną recepturę lekarstwa? I co stanie się z babcią?

Jak zwykle historia opowiedziana przez Roalda Dahla ubawiła mnie przednie. Sporo humoru, szczypta magii i w niecodzienny sposób wymierzona sprawiedliwość sprawiła, że książkę czyta się błyskawicznie. Autor pokazuje nam przy okazji  tej historii, że jeśli nasi najbliżsi krewni mają paskudne charaktery (a zdarza się to nawet w przypadku babć!) nie zasługują oni na naszą miłość. Co nie jest takie oczywiste, bo sama pamiętam jak pytano mnie w dzieciństwie czy kocham pewnego wujka (a go wcale nie lubiłam), a ja czułam się w obowiązku powiedzieć, że tak.

Pozdrawiam,

Kura Mania.